Polskie prawo i ciekawostki

Morderca Posiada Prawo Do Stania, Jednakże Nigdy Zrezygnuje? sr wałbrzych

Strajk to materiał ostateczny = nie można tworzyć strajku bez uprzedniego wykorzystania oferty rozwiązania konfliktu na ulicy rokowań szczerych oraz następowania mediacyjnego. Transakcja na chwila jakiś w funkcje od stażu pracownika pewno stanowić zawieszona z stanowiskiem 2 tygodni ( jeśli osobnik był człowiek krócej niż 6 miesięcy), 1 miesiąca ( jeśli bł zatrudniony conajmniej 6 miesiący) oraz 3 miesiące ( w przypadku ludzi zatrudnionych conajmniej 3 lata.
prawnik wałbrzych
Czasami jednak jest zainteresowanie ją rozwiązać wcześniej za usługą zdania i taka ewentualność wychodzącą z regulaminów Kodeksu Rzeczy jest wszelka ze części umowy, ustalonej na poziom próbny, czyli zarówno pracodawca, jak a człowiek.

Obliczając zakładowy staż pracy, człowiek musi dbać, że do wybranych powyżej okresów zatrudnienia wlicza się okres zatrudnienia u dotychczasowego właściciele, jeżeli zmiana pracodawcy nastąpiła w sukcesu opanowania przez następnego pracodawcę zakładu działalności ceń jego powszechni na zasadach zauważonych w art.
adwokaci wałbrzych
Tydzień po włączeniu z typem umowy pozycję na czas nieokreślony spółka, w której był pracownik, została osiągnięta w sumie przez organizację akcyjną, która wpadła w obowiązki dotychczasowego pracodawcy.
adwokat wałbrzych
Termin rozwiązania umowy przez gościa ma trzy miesiące bo do stażu uwzględnianego przy określeniu okresu wypowiedzenia należy dodać całe poziomy zatrudnienia u dotychczasowego właścicielu, w bieżącym na bazie umów terminowych.

Tymczasowe aresztowanie to kara pozbawienia wolności?

Zasada domniemania niewinności i pozbawienie wolności w rozwoju procesu karnego – odróżnienie wykonywania tymczasowego aresztowania od kary pozbawienia wolności.

Z powyższych wywodów wynika, że wolność gościa jest wyjątkowo chroniona przez prawo. Jedną z nadrzędnych zasad procesu karnego jest podstawa domniemania niewinności, oznaczająca, że każdą kobietę ma się wobec prawa za niewinną, dopóki jej przyczyna nie zostanie udowodniona i sprawdzona prawomocnym postanowieniem sądu. Według M. Cieślaka, dyrektywa domniemania niewinności nakazuje organowi procesowemu zachowanie odpowiedniej postawy wobec oskarżonego oraz właściwego sposobu jego traktowania19. Oznacza to, że do momentu udowodnienia mu przyczyny należy unikać i podejmować go jak niewinnego.

Adwokat Wałbrzych
Pamiętać należy, że tymczasowe aresztowanie pod względem faktycznym przypomina karę pozbawienia wolności – jest elementem od zagwarantowanej każdemu wolności osobistej20. Ustawodawca wprowadził szereg rozwiązań prawnych mających charakter gwarancyjny. Warto przytoczyć treść art. 207a, zgodnie z którym, sposób wykonywania tymczasowego aresztowania nie może przekraczać uprawnień procesowych tymczasowo aresztowanego.
Pamiętajmy, że tymczasowe aresztowanie kojarzone jest wobec osoby chronionej przez domniemanie niewinności, gdyż postać taż na chyba nie stała w konkretnej rzeczy jeszcze prawomocnie skazana, i ale co najmniej oddano jej zarzuty i otrzymała status podejrzanego. Stąd też zakłada się, że tymczasowe aresztowanie to delikatna i ciężka instytucja, która staje w realnej sprzeczności z zasadą domniemania niewinności21. Można zatem zapytać o to, jak racjonalnie wytłumaczyć, że kobieta, bądź co bądź wobec prawa niewinna, jest pozbawiona wolności?
Znaczenie tego znaleźć ważna w centralnej funkcji tymczasowego aresztowania – zabezpieczeniu prawidłowego toku procesu. W literaturze wyróżnia się, że ale takie pojmowanie tymczasowego aresztowania jest pełnowartościowe dodatkowo nie jest różne z przysługującymi oskarżonemu gwarancjami procesowymi, w tymże z regułą domniemania niewinności. W uwagi doktryny takie stanowisko jest udane, bo nie można pozbawiać organów procesowych możliwości łączenia tego sposobu przymusu, a w konsekwencji zabezpieczenia prawidłowego rozwoju postępowania.

Standardy ochrony praw i wolności człowieka

Konstytucyjne i konwencyjne standardy ochrony praw i wolności człowieka

Ściganie karne musi wiązać się z permanentnym konfliktem między interesami wymiaru sprawiedliwości a interesami podmiotów, których prawa i wolność zostały zagrożone1. Z przyczyn pragmatycznych nie jest możliwe stworzenie takiego systemu prawnego, w którym dobra te byłyby chronione w sposób absolutny. Z drugiej strony, w demokratycznym państwie prawa, organy procesowe nie mogą w sposób nieograniczony ingerować we wszelkie prawa i wolności jednostki. Dlatego też, zdaniem   P. Hofmańskiego, zadaniem ustawodawcy jest wypracowanie consensusu   i ukształtowanie norm prawnych w sposób umożliwiający ich względną efektywność i jednocześnie ograniczający ingerencję w sferę praw podstawowych jednostki do minimum.

Międzynarodowe standardy kształtujące instrumenty umożliwiające pozbawienie jednostki wolności, w tym instytucję tymczasowego aresztowania, w polskiej procedurze karnej wynikają nie tylko z EKPC oraz MPPOiP, ale także z wielu innych aktów prawnych,                         np. z Europejskich Reguł Więziennych.

 

Prawo do rzetelnego procesu karnego w Konstytucji, EKPC               i MPPOiP

Zasada rzetelnego procesu karnego (ang. fair trial) jest jedną             z najistotniejszych reguł procesowych obowiązujących we współczesnej procedurze, nie tylko karnej. Zasadę tę, wraz z zasadą prawa do obrony określa się nawet mianem „imperatywu kategorycznego w państwie prawa”. Jak twierdzi P. Kardas, (…) termin ten wykorzystywany jest dla określenia odpowiadającego wymogom demokratycznego państwa prawnego standardu procedowania, innymi słowy do charakterystyki szeregu reguł służących zapewnieniu na należytym poziomie ochrony praw wszystkich uczestników postępowania karnego oraz wskazaniu wartości, jakie proces karny powinien respektować przy dążeniu do realizacji jego podstawowego

Ponadto, zdaniem P. Wilińskiego, pojęcie                 i koncepcja rzetelnego procesu jest jednym z tych zagadnień, które odgrywają zasadniczą rolę w kształtowaniu całego postępowania karnego, gdyż wpływa na kierunek zmian normatywnych i wykładnię przepisów prawa.

Mówiąc o rzetelnym procesie w kontekście polskiego prawa procesowego należy rozważyć jego elementy zawarte w Konstytucji, EKPC oraz w MPPOiP. Z analizy art. 45 Konstytucji, art. 6 EKPC oraz art. 14 MPPOiP możemy wyodrębnić podstawowe gwarancje składające się na kształt tej zasady. Zaliczyć do nich należy przede wszystkim sądowy wymiar sprawiedliwości, bezstronność sądu, rozstrzyganie sprawy              w rozsądnym terminie, jawność postępowania, domniemanie niewinności oraz prawo do informacji i obrony. Ponadto składa się na nie również równość przed sądem oraz inne elementy, gdyż, jak słusznie zauważa się   w literaturze, gwarancje dotyczące postępowania sądowego są bardzo rozbudowane w prawie krajowym i międzynarodowym. Według               P. Wilińskiego zasada rzetelnego procesu obejmuje większość zasad postępowania karnego, a w dodatku reguła ta przez cały czas ewoluuje         i jest dostosowywana do potrzeb i wymagań współczesności.

Wymienione składniki zasady rzetelnego procesu to nieodłączne elementy postępowania, które gwarantują każdemu jego uczestnikowi ochronę uprawnień zgodnie z konstytucyjnymi i międzynarodowymi standardami.

 

Podstawy zastosowania tymczasowego aresztowania

Podstawy zastosowania tymczasowego aresztowania

Warunki materialne

Według J. Izydorczyka podstawa stosowania środka zapobiegawczego jest pewnym stanem przewidzianym w ustawie, zezwalającym na zastosowanie takiego środka. Mówiąc o przesłankach tymczasowego aresztowania należy wyróżnić dwa ich rodzaje: ogólne         i szczególne. By mogło dojść do zgodnego z prawem zastosowania tymczasowego aresztowania, dotyczy to także innych środków zapobiegawczych, musi zostać spełniona przesłanka ogólna oraz co najmniej jedna szczególna. Źródło- Adwokat Wałbrzych.

W art. 249§1 k.p.k. ustawodawca formułuje podstawę ogólną. Zgodnie z nią, środki zapobiegawcze można stosować w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, a wyjątkowo także         w celu zapobiegnięcia popełnieniu przez oskarżonego nowego, ciężkiego przestępstwa. In fine znajduje się wymóg dużego prawdopodobieństwa popełnienia przez oskarżonego przestępstwa. Zapisy te są wyrazem zasady minimalnego i niezbędnego przymusu. Oznacza to możliwość zastosowania tymczasowego aresztowania tylko w tych przypadkach, gdy jest to konieczne, a zastosowanie innego środka nie jest wystarczające.

Podstawy szczególne stosowania tymczasowego aresztowania zostały ujęte w art. 258§ 1-3. Należy odnotować, że zgodnie z §4 tego przepisu, przesłanki te stosuje się odpowiednio do pozostałych środków zapobiegawczych. Oznacza to, że o zastosowaniu danego środka decyduje stopień nasilenia danej obawy, czyli określonego składnika podstawy szczególnej. Adwokat Wałbrzych

Pierwszą z przesłanek szczególnych jest tzw. obawa ucieczki, kiedy to zastosowanie tymczasowego aresztowania jest zasadne w przypadku obawy ucieczki lub ukrywania się oskarżonego, zwłaszcza wtedy, gdy nie można ustalić jego tożsamości albo nie ma on w kraju stałego miejsca pobytu.   W literaturze podkreśla się, że obawa ta musi być uzasadniona. Oprócz tych zawartych w przepisie za takie uznać można także                 np. niestawiennictwo na wezwanie, czynienie przygotowań do wyjazdu czy też wcześniejsze ukrywanie się.

Następna podstawa szczególna to uzasadniona obawa, że oskarżony będzie nakłaniał do składania fałszywych zeznań lub wyjaśnień albo           w inny bezprawny sposób utrudniał

 

postępowanie karne. W literaturze przesłankę tę określa się jako „obawa matactwa”. Należy zauważyć, że ustawodawca określa utrudnianie jako bezprawne, co niekoniecznie znaczy przestępne. Chociaż pojęcie „matactwo” nie zostało zdefiniowane  w k.p.k., przyjmuje się, że jest to wszelka działalność oskarżonego, która polega na bezprawnym utrudnianiu zbierania lub utrwalania dowodów. Ponadto należy odróżnić takie działania od czynności podejmowanych     w ramach prawa do obrony. W związku z tym przesłanką uzasadniającą zastosowanie tymczasowego aresztowania będzie np. niestawienie się na wezwanie organu procesowego, zacieranie śladów, ale nie będzie nim odmowa składania wyjaśnień czy też odmowa wskazania miejsca ukrycia dowodu. Ponadto obawa ta musi być uzasadniona faktami, konkretna oraz realna.

W § 2 ustawodawca wprowadził przesłankę polegającą na zagrożeniu wysoką karą. Dotyczy to sytuacji, gdy oskarżonemu zarzuca się popełnienie zbrodni lub występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat, albo gdy sąd pierwszej instancji skazał go na karę pozbawienia wolności nie niższą niż 3 lata.       W literaturze podkreśla się, że sam zarzut popełnienia takiego przestępstwa lub skazania nie mogą być jedynymi podstawami zastosowania tymczasowego aresztowania.

Ostatnia z przesłanek szczególnych została ujęta w treści § 3, zgodnie z którym tymczasowe aresztowanie może wyjątkowo nastąpić także wtedy, gdy zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony, któremu zarzucono popełnienie zbrodni lub umyślnego występku, popełni przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu powszechnemu, a zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa groził. W podstawie tej wyraża się funkcje ochronne, prewencyjne tymczasowego aresztowania o charakterze wyjątkowym   i akcesoryjnym. Odnotujmy, że w przepisie tym ustawodawca nie wskazuje jakim dobrom ma zagrozić oskarżony, a także o jakie konkretnie przestępstwo czy występek chodzi. Należy jednak zaznaczyć, że by zastosować tę podstawę, muszą kumulatywnie istnieć dwa elementy: wcześniejsze zarzucenie oskarżonemu popełnienia umyślnej zbrodni lub występku oraz wystąpienie uzasadnionej obawy, że popełni on nowy czyn.

 

Do zastosowania tymczasowego aresztowania, będącego przecież szczególnie dolegliwym środkiem zapobiegawczym, nie wystarczy tylko wystąpienie omówionych wyżej przesłanek. Postępowanie karne, i tak będące   w dużym stopniu sformalizowane, w przypadku tymczasowego aresztowania jest jeszcze bardziej drobiazgowe. Najważniejszymi zapisami dotyczącymi warunków formalnych zastosowania tymczasowego aresztowania są te zawarte w art. 249 – 251 k.p.k.

W związku z tym, że tymczasowe aresztowanie jest środkiem wyjątkowym, może być stosowane tylko przez sąd. Zasada, by                   o pozbawieniu wolności decydował niezawisły sąd jest obecnie regułą wszystkich nowoczesnych procedur karnych świata, a wykształciła się już wiele wieków wcześniej (począwszy od Wielkiej Karty Swobód, poprzez Habeas Corpus Act czy też polski k.p.k. z 1928r.). Reguła ta, jak pisałam szerzej w poprzednim rozdziale, znajduje w Polsce odzwierciedlenie         w Konstytucji oraz przyjętych zobowiązaniach prawno-międzynarodowych. W k.p.k. w art. 250§1 ustawodawca stwierdza, że tymczasowe aresztowanie może nastąpić tylko na mocy postanowienia sądu. J. Izydorczyk zwraca uwagę na sposób sformułowania tego przepisu poprzez użycie słowa „tylko” – świadczy to o pozycji tymczasowego aresztowania wśród innych środków stosowanych w postępowaniu karnym. Brak tego słowa nie zmieniłby znaczenia, jednak zdecydowano się na jego użycie w celu podkreślenia bezwzględności zasady sądowego stosowania tymczasowego aresztowania (zwłaszcza biorąc pod uwagę, że w poprzednim stanie prawnym uprawnienie to przysługiwało również prokuratorowi).

W postępowaniu przygotowawczym tymczasowe aresztowanie stosuje sąd rejonowy na wniosek prokuratora. W postanowieniu                 o zastosowaniu tymczasowego aresztowania należy wymienić osobę, zarzucany jej czyn, jego kwalifikację prawną, podstawę prawną zastosowania tego środka oraz określić czas jego trwania, a ponadto oznaczyć termin, do którego aresztowanie ma trwać. Obowiązek każdorazowego oznaczenia terminu stosowania tymczasowego aresztowania trwa do uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie. W przedmiocie tymczasowego aresztowania po wydaniu orzeczenia kończącego postępowanie orzeka sąd, który wydał to orzeczenie, a w razie przekazania sprawy do drugiej instancji – sąd odwoławczy. Ponadto postanowienie musi zawierać wymaganie formalne   z art. 94 k.p.k. Zdaniem J. Izydorczyka rygoryzm powyższych przepisów ma duże znaczenie dla praktyki, gdyż sprawia, że tymczasowe aresztowanie nie jest nadużywane.

Niezwykle istotnym zagadnieniem związanym z warunkami formalnymi jest kwestia uzasadnienia postanowienia o stosowaniu tymczasowego aresztowania. Zgodnie z k.p.k. powinno ono zawierać przedstawienie dowodów świadczących o popełnieniu przez oskarżonego przestępstwa, przytoczenie okoliczności wskazujących na istnienie podstawy i konieczność zastosowania środka zapobiegawczego oraz dlaczego nie uznano za wystarczające zastosowanie innego środka zapobiegawczego. Wynika z tego, że w uzasadnieniu nie wystarczy podanie przepisu prawnego będącego podstawą zastosowania tymczasowego aresztowania. Z badań przeprowadzonych przez wynika, że mimo iż postanowieniom o zastosowaniu tymczasowego aresztowania nie można zarzucić braku podstaw prawnych, jednak nie dokonuje się zwykle

wymaganej staranności w ich uzasadnianiu.

Jak już wspominałam, w postępowaniu przygotowawczym można stosować środki zapobiegawcze tylko względem osoby, wobec której wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów. Natomiast przed zastosowaniem środka zapobiegawczego sąd albo prokurator ma obowiązek przesłuchania oskarżonego (chyba że jest to niemożliwe             z powodu jego ukrywania się lub jego nieobecności w kraju). Ponadto należy dopuścić do udziału w przesłuchaniu obrońcę, którego zawiadomienie o terminie przesłuchania nie jest jednak obowiązkowe, o ile oskarżony o to nie wnosi, a nie utrudni to przeprowadzenia czynności.       W dodatku o terminie przesłuchania sąd zawiadamia prokuratora.

Adwokat Wałbrzych- radca prawny wałbrzych

Adwokat Wałbrzych

źródło- Adwokat Wałbrzych

Towar niezgodny z opisem – co dalej?

 

Znaczna część naszych codziennych zakupów czy takich obowiązków, jak zapłata rachunków, zupełnie naturalnie przeniosła się do sieci. Sprzed naszego komputera zapisujemy się na fitness, zamawiamy bilety do kina czy porównujemy oferty biur podróży. Oczywiście w teorii wszystko wygląda bezpiecznie i przyjemnie, ale Ci, którzy w sieci spędzają dużo czasu i mają doświadczenie w internetowych transakcjach, doskonale wiedzą, o tym, że w praktyce wygląda to niestety różnie.

 

Bardzo chętnie korzystamy z takich możliwości, jak serwisy aukcyjne, gdzie nierzadko możemy zakupić interesujący nas przedmiot w znacznie tańszej cenie, niż np. w ofercie regularnych sklepów. Nie zawsze jednak to, co otrzymamy w przesyłce, zgadza się z tym, co widzieliśmy na zdjęciach lub opisie danej aukcji. Pierwszym krokiem, jest oczywiście kontakt ze sprzedającym, aby polubownie załatwić całą sprawę. Część takich sytuacji udaje się załatwić bez większych komplikacji, ponieważ są one konsekwencją nieporozumienia lub pomyłki, a uczciwy sprzedawca, zawsze będzie dążył do tego, aby wyjaśnić niekomfortowy konflikt. Niestety, znaczna większość będzie wiązała się z podjęciem walki, o odzyskanie zainwestowanych pieniędzy lub wymianę towaru.

 

Co więc zrobić, kiedy sprzedawca odmawia zwrotu pieniędzy, wymiany towaru i kontakt z nim staje się coraz bardziej utrudniony? W przypadku, kiedy sprzedający, nie jest osobą fizyczną, możemy w ciągu 10 dni odesłać zakupiony przez nas towar, nawet bez podawania powodu takiego działania. Jeżeli jednak sprzedający, jest osobą fizyczną należy skontaktować się z serwisem, za pomocą którego dokonano transakcji, można mieć jednak pewność, że serwis ze swojej strony podpowie nam, że powinniśmy udać się na policję. Konsumenci muszą mieć świadomość tego, że zgodnie z art. 556 § 1, to właśnie sprzedawca ponosi odpowiedzialność za to, czy przedmiot sprzedaży posiadał wady, które mogły wpłynąć na jego wartość lub możliwość użytkowania, jak również za to, że zapewnił kupującego, o kompletnym stanie przedmiotu sprzedaży, co nie było jednak prawdą. Konsument ma wtedy prawo, do odstąpienia od umowy, zgodnie z Art. 560. § 1 kupujący ma prawo odstąpić wtedy od umowy, jak również wystąpić, o obniżenie ceny. Warto jednak podkreślić, że kupujący traci prawo do odstąpienia umowy, kiedy sprzedający, na jego wniosek usunie wady niezwłocznie lub wymieni towar, na taki, który jest zgodny z opisem. Adwokat Wałbrzych

 

Należy także dodać w tym miejscu, że po poinformowaniu sprzedawcy, o naszych roszczeniach, będziemy zobligowani, do odesłania towaru na nasz koszt, aby sprzedający mógł ocenić, czy nasze racje wobec sporu są słuszne. Bardzo ważne jest to, aby towar był w stanie niezmienionym, ponieważ inaczej sprzedawca może nie rozpatrzyć pozytywnie naszej sprawy, nie przyjmując takiego towaru. Jeżeli wszystkie metody doprowadzenia do porozumienia zawiodą, zostanie nam jedynie powództwo cywilne.

 

Jaki jest sposób na to, aby ustrzec się przed takimi problemami? Najlepszym rozwiązaniem jest ich unikanie, za pomocą zakupów w sprawdzonych miejscach. Jeżeli nie możemy oprzeć się pokusie zakupu produktów od osób prywatnych, które oferują sprzedaż w Internecie, przynajmniej spróbujmy dowiedzieć się czegoś, o danej osobie. Wiele platform sprzedażowych, włącznie z serwisami aukcyjnymi pozwala na komentowanie transakcji z poszczególnymi jej użytkownikami, dzięki czemu sami możemy sprawdzić, czy sprzedawca jest godny zaufania. Kilka prostych działań, które powinny stać się nawykiem osób, które często przeprowadzają transakcje przez Internet, na pewno sprawi, że unikną oni nieuczciwych sprzedawców i wszystkich problemów związanych z nieprawidłowo przeprowadzoną sprzedażą czy zakupem.